Huisarts in het ziekenhuis bespaart EHBO-artsen een hoop irritaties.

Door Robert Mol De Nederlandse huisartsgeneeskunde staat aan de vooravond van een totale verandering om te voorkomen dat de huisarts als soort uitsterft. Binnenkort breekt een periode aan dat veel 55-plussers hun vak vaarwel zeggen vanwege een dreigende burnout, of ontevredenheid over de avond- nacht en weekenddiensten. Ook wordt volgend jaar de goodwill uitbetaald. Omdat in 1987 de kosten voor overname van een praktijk zijn afgeschaft, kunnen zittende huisartsen die die kosten nog wel hebben betaald, vanaf 2003 een beroep doen op het goodwill-fonds.

Om het tekort aan huisartsen in te dammen, moet het vak volledig op de schop. Er moet een verandering komen die het vak ten goede komt, die het vak weer vreugdevol, plezierig en uitdagend maakt. Want het vak huisarts wordt in ons land op unieke wijze uitgeoefend, 24 uur per dag en daar moeten we zuinig op zijn.

De oplossing is simpel. De huisarts moet door middel van een abonnement gebruik kunnen gaan maken van een 'medicall center'. Dat medisch centrum, bemand door huisartsen, springt bij wanneer zich spoedgevallen aandienen die de huisarts niet zelf wil of kan behandelen. Ook kan de huisarts er een beroep op doen wanneer hij met vakantie gaat, een vrije dag wil, ziek is of voor een ziek familielid wil zorgen. Het grote voordeel voor de huisarts is dat hij niet meer hoeft te speuren naar een waarnemer, die als hij hem al kan vinden vaak een hoger uurtarief rekent dan waarvoor de huisarts is verzekerd.

De huisarts kan op deze manier weer de dokter worden die wij allemaal kenden. Een dokter die tijdens kantooruren persoonlijk contact heeft met zijn patiënten. Om die goede kwaliteit van zorg te bieden, moet het aantal patiënten niet te groot zijn. Het maximum ligt tussen de 25 en dertig patiënten per dag.

Het medisch centrum staat de huisarts dus terzijde en is bij voorkeur ook aangesloten bij een huisartsenpost in een ziekenhuis. In deze post staan gedurende het hele etmaal huisartsen paraat voor spoedgevallen, maar ook voor patiënten die er de voorkeur aan geven een huisarts in een ziekenhuis te bezoeken. Natuurlijk kunnen ook patiënten zonder eigen huisarts langs komen bij deze post. Zo hoeven ze niet als passant op bezoek bij een huisarts die al een overvolle wachtkamer heeft. Komt de huisarts op deze post er niet meer uit, dan kan hij de patiënt doorsturen naar de Spoedeisende Hulp van het ziekenhuis. Voordeel daarvan is dat de arts-assistenten die hier werken alleen nog de gevallen zien waarvoor ze worden opgeleid. Dat bespaart deze artsen en de verpleegkundigen van de Spoedeisende Hulp (die vaak onder hoge emotionele druk werken) een hoop irritatie over onnodige consulten.

Op deze manier blijft de huisarts voor iedereen bereikbaar, en kan hij onder werkbare omstandigheden zijn werk blijven doen. Maar snelheid is geboden, om burnout en vervroegde uitstroom van huisartsen en EHBO-personeel te voorkomen.

Geen enkel model is optimaal en dus zal ook dit idee in de praktijk moeten worden bijgeschaafd. Maar met positief ingestelde mensen, die gewoon acht uur per dagdeel werken in een aantrekkelijk teamverband, zal dat zeker lukken.

Het Ruwaard van Putten Ziekenhuis in Spijkenisse zou een heel goede proeftuin kunnen zijn voor het hierboven beschreven model. Het ziekenhuis is centraal gelegen in een grote en dichtbevolkte woonkern, dicht bij een grote stad met een academisch ziekenhuis. Het is voorzien van een helikopterveld, een relatief jong en enthousiast specialistenteam en staat op 25 meter afstand van een goed georganiseerde huisartsenpost. Kortom, hier zijn alle ingrediënten aanwezig voor de vorming van de nieuwe, positieve stroming die onze gezondheidszorg zo hard nodig heeft. Onze gezondheidszorg moet weer worden wat die was: van wereldformaat en van topkwaliteit. Uitgerust met de modernste communicatiemiddelen en personeel dat de patiënt fluitend, lachend en goed gehumeurd weer op de been brengt.